تکنولوژی بلاکچین نه تنها دارایی های جدید دیجیتالی را به دنیا معرفی نمود، بلکه راهی شد برای جمع آوری بودجه توسط کسب و کار های نوین و استارتاپ ها. پس از سال 2017، تعداد بیشماری از کمپانی های تازه ساخت به منظور جمع آوری سرمایه اولیه برای راه اندازی پروژه های خود شروع به توسعه دادن ICO ها کردند. بنابراین برخلاف IPO یا سهام بورس، که یک شکل سنتی برای جمع آوری سرمایه توسط کمپانی های شناخته شده و معروف بود، ICO، IEO و STO ها، مسیری نوین برای جمع آوری سرمایه توسط کمپانی های نوپا به شمار میروند.
بیشتر بدانیم: بلاکچین چیست و چگونه کار میکند؟
در حال حاضر نیز به لطف ICO ها، حدود 1000 رمز ارز در بازار ارزهای دیجیتال ظاهر شده و تعداد آنها همچنان رو به رشد است. به عقیده بسیاری از کارشناسان، پیدایش و رشد ICOها شباهت بسیار زیادی به حباب دات کام در دهه 90 میلادی دارد چرا که حباب ICOها نیز در سال 2018 و پس ازیک سال شکسته شد و بسیاری از سرمایه گذاران را نا امید ساخت. به همین ترتیب بود که نسخه های اصلاح شده ای از ICO ها با نام های STO و IEO وارد بازار شدند. حال برای بهتر متوجه شدن نحوه کارکرد هرکدام، بیااید آن ها را یک به یک مورد بررسی قرار دهیم.
ارائه عمومی اولیه یا همان IPO فروش آزاد سهام است که توسط یک کمپانی صادر میشود. به خاطر داشته باشید که پیش از صدور IPO توسط شرکتها، سهام آنها به صورت خصوصی میباشد، حتی اگر سهام بین بنیانگذاران و شرکا تقسیم شود.
این در حالی است که پس از صدور IPO، سهام برای عموم آزاد شده و هر شخص حقیقی یا حقوقی، با خرید IPO به یکی از سهامداران آن کمپانی تبدیل میشود. فروش سهام در بورس صورت گرفته و تابع قوانین سفت و سخت مقامات مالی آن کشور میباشد. نحوه سوددهی در IPOها نیز هم میتواند از طریق دریافت سود سهام باشد و هم میتواند نتیجه خرید و فروش ممتد و یا به اصطلاح بازی با سهام باشد.
هرائه سکه های اولیه یا همان ICO، در واقع مادر سرمایه گذاری های پر جمعیت (croud funding) بر بستر بلاکچین است. از سال 2017، کمپانی های نوپا به منظور افزایش سرمایه پروژه خود و همچنین دور زدن قوانین سخت گیرانه مقامات دولتی، شروع به ارائه ICO ها نمودند. در مقالات قبل توضیح داده شد که بلاکچین هایی مانند اتریوم، با ارائه قرارداد های هوشمند، این امکان را به توسعه دهندگان میدهند که با کمترین سرمایه، ارز دیجیتال خود را بر روی این بستر ساخته و به فروش برسانند.
بنابراین تنها مواردی که برای ساخت یک ICO نیاز است، توانایی کد نویسی (نه در سطح بالا)، راه اندازی وب سایت و آدرس کیف پول دیجیتال است که به آن پول ارسال شود. بدین ترتیب از بزرگترین عیب های ICOها میتوان به نبود قوانین، عدم محافظت از حقوق سرمایه گذاران، ناشناس بودن بنیانگذاران و مبود MVP کالا اشاره نمود.
پس به طور خلاصه ICOها توکن ها و یا ارزهای دیجیتالی هستند که بر روی سایر بلاکچین ها قرار گرفته و توسط سرمایه گذاران خریداری میشوند. درست مانند IPOها، سود سرمایه گذاران از طریق افزایش قیمت ICO ها حاصل میشود، اما با این تفاوت که در IPOها کمپانی مورد نظر به طور کامل شناخته شده است و کالای ارائه شده نیز مشخص میباشد.
همانطور که از نام آن پیداست، صرافی های ارزهای دیجیتال ارائه دهنده IEO ها میباشند. واضح است که چون صرافی های ارزهای دیجیتال مسئول صدور توکن های IEO میباشند، توسعه دهندگان توکن ها باید به منظور لیست شدن ارز دیجیتال خود در صرافی، به پلت فرم مذکور پول پرداخت کنند برخلاف ICO ها که هرکسی میتواند آن را خریداری کند، در IEO ها افراد برای خرید توکن ها باید در صرافی ارائه دهنده آن ثبت نام کنند. برای اینکه نحوه کارکرد IEO ها را متوجه شوید بهمثال زیر توجه کنید.
فرض کنید که یک صرافی معتبر مانند بایننس در وبسایت خود اعلام میکند که قصد دارد تا توکن X را به صورت IEO به کاربران خود ارائه دهد. در این میان توسعه دهندگان توکن X باید به بایننس به دو دلیل پول پرداخت کند. دلیل اول به منظور فروش توکن X در پلت فرم معتبر بایننس بوده و دلیل دوم لیست شدن توکن X در این بستر میباشد. حال افرادی هم که قصد خرید IEO توکن X از بایننس را دارند باید در این صرافی ثبت نام کرده و خرید خود را انجام دهند.
دربیشتر موارد سرمایه گذاری بر روی IEO ها حتی ازICO نیز ساده تر است. چرا که دیگر نیازی به پیروی از دستورالعمل های هر ICO به صورت جداگانه نبوده و در عوض صرافی ارائه دهنده IEO، دستورالعمل ها را برای کاربران استاندارد سازی میکند.
ارئه سکه های امنیتی یا STOها به این معنی است که سرمایه گذاران در این نوع از توکن ها، دارای حق و حقوق قانونی از جمله حق رای میباشند. به طور خلاصه هر قانونی که برای کلیه اوراق بهادار قابل اجراست، برای STO ها نیز اجرا میشود.
منبع: hackernoon